من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

 

آدم   آورد   در   این   دیر  خراب  آبادم

 

 

تا   کی   غم    دنیای   دنی   ای   دل   دانا

 

حیف است ز خوبی که شود عاشق زشتی

 

 

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر

 

آری شود و لیک به خون جگر  شود

 

 

گوهر  معرفت  اموز  که  با  خود ببری

 

که نصیب دگران است نصاب زرو سیم

 

 

جواني شمع ره كردم كه جويم زندگاني را

 

نجستم  زندگاني را  و  گم كردم جواني را

 

 

صد   سال   ره   مسجد   و  بتخانه  بگيري

 

عمرت  به   هدر   رفته   اگر  دست  نگيري

بشنو    سخن   نغز    تو   از   پير   خرابات

از هر دست كه دادي ز همان دست بگيري

 

 

دلي که پيش ِ تــو ره يافت .. باز پـس نــرود

هـوا گرفته ي عشـق .. از پي ِ هوس نـــرود

 

 

رهرو آن نیست که گهی تند و گهی خسته رود

رهرو  آن   است  که   آهسته  و   پیوسته  رود

 

 

نشنو از نی نی حصیری بی نواست

بـشنـو از دل خـانـه ی امن خداست

نی چـو سورد خاک و خاکستر شود

دل  چـو سوزد خـانـه ها  ویران شود

 

 

من اگر نیکم و گر بد  تو برو  خود را باش

هر کسی  ان درود عاقبت کار که کشت

 

شمع داني به دم مرگ به پروانه چه گفت؟

گفت  اي  عاشق بيچاره فراموش شوي...

سوخت پروانه  ولي  خوب  جوابش را  داد

گفت  طولي نكشد  تو  نيز خاموش شوي

 

 

زبان   خاک   و   خاکستر    زبان   غنچه   پرپر

نمی خواهم نمی خواهم نمی دانم نمی دانم

حصار  جان  من  بشکن  مرا  با  خود ببر از من

که من  دلتنگ   پرواز  و  قفس  افتاده بر جانم

 

 

سگــــی را خــــون دل دادم کــــــه با من یار گردد

 

 

 

ندانستم که سگ خون میخورد خونخوار می گردد

 

 

 

 

 

 

مـــــبر طاعــــــت نفــــس شـــــهوت پـــرســـــت

 

 

 

کــــه هــــــــر ساعتـــــش قبله دیــــــــگر اســت

 

 

 

 

 

 

هـــــر که عیـــــب دگـــران پیــش تو آورد و شمرد

 

عــــــــیب تــــــو پیـــــــش دگــــران خــــــواهد برد

 

 

 

 

 

 

پــــــرتو نیـــــکان نگیـــرد هــر که بنیادش بد است

 

تربیـــــت نا اهـــل را چـــون گردکان بر گنبد است

 

 

 

 

 

 

پیمبر کســــــــــــــــی را شفاعـــــــت گــــر است

 

کـــــــــه بـــــــــر جــــــــــاده شــــرع پیغمبر است

 

 

 

 

 

 

در فـــــــــرصـــــــــت عـــمر خود دلــــی را مشکن

 

چون خشــــــــم خـــــــدا در گــــــرو این کار است

 

 

 

 

 

 

کــــــــوه و دریا و درخــــــتان همه در تســــبیح اند

 

نـــــــــه همه مســــتمعی فـــهم کنند ایـن اسرار

 

 

 

 

 

 

معــــــیار دوســــــتان دغــــــل روز حاجـــت است

 

قرضـــــی به رســـــم تجـــــربه از دوســـتان طلب

 

ما که همسایه ی اشکیم ولی با دل تنگ

گر  لبی  خنده  زند   یاد   شماییم  همه

چون  درختی که به دشتی غم باران دارد

روز و شب در  عطش  لطف خداییم همه

ما که  یاران  همیم  از  چه  جداییم همه

کی  شود  بار  دگر  گرد  هم  آییم   همه

 

 

 

 

 

 

 

 

 

نظرات شما عزیزان: